Η σηροτροφία και η μεταξουργία στο Βόλο και μάλιστα σε επίπεδο βιομηχανικής παραγωγής εισήχθη από τους Έλληνες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Πιο συγκεκριμένα, από τα αδέλφια Γεώργιο και Αθανάσιο Ετμεκτζόγλου, που ήρθαν στο Βόλο από το Ορτάκιοϊ της Βιθυνίας, περιοχή με παράδοση στην παραγωγή μεταξιού. Ξεκίνησαν αγοράζοντας ένα οικόπεδο στον «αγρό Καραγιάννη» στον προσφυγικό συνοικισμό της Νέας Ιωνίας Βόλου. Εκεί έχτισαν ένα μικρό αναπηνιστήριο κουκουλιών με 10 λεκάνες, στο οποίο εργάζονταν 17 άτομα, ιδρύοντας το 1924 Μεταξουργείο με την επωνυμία «Υιοί Α. Ετμεκτζόγλου». Το 1928 εξελίχτηκε σε ατμοκίνητο εργοστάσιο με πάνω από 150 άτομα προσωπικό, κυρίως γυναίκες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Αποτελούσε τη σημαντικότερη βιομηχανική μονάδα της περιοχής και φημίζονταν για την υψηλή ποιότητα των μεταξωτών που παρήγαγε. Από το 1975 ως το 1991 στο ισόγειο του εργοστασίου λειτουργούσε υφαντήριο.

Σήμερα, το εργοστάσιο, που ανήκει πλέον στο Δήμο Νέας Ιωνίας, έχει ανακαινιστεί και λειτουργεί ως πολιτιστικό κέντρο και ως Μουσείο Μετάξης. Ο εξοπλισμός του διατηρείται σε καλή κατάσταση, καθιστώντας το επισκέψιμο μνημείο που αναδεικνύει τη βιομηχανική εξέλιξη στην ^{Ελλάδα.}