Η Χίος αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα σηροτροφίας και παραγωγής μεταξωτών μετά τον 13ο και μέχρι τις αρχές του 19 αιώνα. Η σηροτροφία μαζί με την καλλιέργεια της μαστίχας και των εσπεριδοειδών συνέβαλλαν τα μέγιστα στην οικονομική ευμάρεια του νησιού και την παραχώρηση προνομίων κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας. Στο νησί πραγματοποιούνταν όλη η διαδικασία παραγωγής, από την καλλιέργεια των μουριών (συκαμινιών), το μεγάλωμα του μεταξοσκώληκα, την επεξεργασία του μεταξιού, το βάψιμο των νημάτων ως την ύφανση και το κέντημα. Η παραγωγή περιλάμβανε υψηλής ποιότητας υφάσματα για φορέματα, καφτάνια, για διακόσμηση των αρχοντικών, εκκλησιαστικά άμφια, στολίδια για τα ενδύματα και τις φορεσιές. Οι μεταξωτές χιώτικες δημιουργίες ήταν περιζήτητες και κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τις βασιλικές αυλές της Ευρώπης και τους τιτλούχους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η εξαιρετική αυτή παράδοση στη μεταξουργία διακόπηκε απότομα το 1822 με τη σφαγή της Χίου από τους Οθωμανούς.

Σήμερα, αν θέλει κανείς να αναζητήσει ίχνη της, θα πρέπει να επισκεφτεί τη Νέα Μονή της Χίου, το σημαντικότερο βυζαντινό μνημείο του νησιού, που η ιστορία του μετρά 10 αιώνες. Στο μικρό Μουσείο που στεγάζεται σε κελί της μονής, ανάμεσα στα ιερά κειμήλια και τα πολύτιμα αντικείμενα, ξεχωρίζει το «πευκί», ένα μεγάλο (2,50Χ3,50 μ.) αργυροχρυσοΰφαντο μεταξωτό ύφασμα, έξοχο δείγμα της χιώτικης υφαντικής τέχνης του 1742. Αποτελείται από τέσσερα κομμάτια συραμμένα τέλεια μεταξύ τους και πιστεύεται ότι χρησίμευε ως καταπέτασμα της κεντρικής θύρας του Καθολικού.